"പണ്ടാരമടങ്ങാന്‍ ഇന്നും വൈകി; ഇനി ആ കൊന്തന്‍റെ വണ്ടിയാവും കിട്ടുക..."
ഈ പറച്ചില്‍ ഈയിടെയായി പതിവായിട്ടുണ്ട് മോഡല്‍ ബോയ്സ് സ്കൂളീന്ന് ശാസ്ത്രതോടൊരു പടവെട്ടു നടത്തി കഷ്ട്ടി സര്‍വൈവ് ചെയ്തപ്പോയാണ് കോപ്പറേറ്റീവ് കോളജില്‍ ബികോമിന് ചേര്‍ന്നത്‌. എടങ്ങേറ് അല്ലാതെന്തു പറയാന്‍ എലിവാനം കത്തിച്ചു വിട്ടതു പോലെയല്ലേ ബസ്‌ ചാര്‍ജ് കൂട്ടിയത്‌. പത്ത്. പന്ത്രണ്ടായി.... പന്ത്രണ്ട് പതിനാറായി. കേമം തന്നെ. പിന്നെ ഈ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്ക് ഒരാനുകൂല്യമുണ്ടല്ലോ. കണ്സഷന്!! മെന കെട്ട പരുപടിയാണ്ട്ട്ടാ....
എന്‍റെ ഓര്‍മ ശരിയാണെങ്കില്‍ ഒന്നാം ക്ലാസ്സ്‌ മുതലേ ഞാനും ഈ ബൃഹത് സംരഭത്തിലെ മെമ്പറാണ്. അന്ന് പത്തു പൈസയായിരുന്നു .ഇന്ന് പന്ത്രണ്ടു രൂപയുടെ ദൂരത്തിനു രണ്ടു രൂപ.
"ഓ.... ഇന്ന് പത്രമിട്ടിട്ടുണ്ട്..." സാധാരണ തിങ്കളാഴ്ചകളില്‍ പത്രമിടാന്‍ നുമ്മട ഏജന്‍റിനു മടിയാണ്.( എന്താ കാര്യംന്ന് ആര്‍ക്കറിയാം)
ഞാന്‍ ആ തലക്കെട്ടുകളിലൂടെ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു "ങും അമേരിക്കയിലെ സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യം വല്ല്യ ഒരു ചതിയാണല്ലോ..."
"സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ വീണ്ടും പണി മുടക്കിയേക്കും ;നിരക്ക് വര്‍ധനവിനു സാധ്യത "
ഇവര്‍ക്കീ തിന്നണതൊന്നും പോരെ?
പെട്ടന്നാണു ബോധോദയം (ഭൂതോദയം എന്നും പറയാം) ഉണ്ടായത്. നേരം വൈകി . എത്രയും പെട്ടന്ന് പുറപ്പെടണം. ഈ നേരത്തെ ബസ്സില്‍ തിരക്കുണ്ടാവൂ. തിരക്കൊഴിഞ്ഞാല്‍ പണിയാണ്. തിരക്കില്ലാത്തപ്പോ കണ്ടക്ടര്‍ കണ്സഷന് കാര്ഡ് ചോദിക്കും !
"പടച്ചോനാണ അങ്ങനൊരു സാധനം ഞാന്‍ കണ്ടിട്ട് പോലും ഇല്ല ..!"
എല്‍.പി.സ്കൂളില്‍ പഠിക്കണ കാലത്ത്‌ ഇങ്ങനത്തെ കുണ്ടാമണ്ടികളൊന്നും വേണ്ടായിരുന്നു , യു.പി.യിലും. ഇത് രണ്ടും കഴിഞ്ഞു ഹയര്‍ സെക്കണ്ടറിയില്‍ അടവിറക്കണ സമയത്താണ് ആദ്യമായി ഇതിനെ പറ്റി കേള്‍ക്കുന്നത്. പതിവ് പോലെ ഒരു ദിവസം ബസ്സില്‍ കയറിയതാണ്.
മുതുകില്‍ നല്ലൊരു മുതുക്കന്‍ ബാഗുമുണ്ട്. അതിലാകട്ടെ ആസിഡും, ബേസും,കണക്കും ,കാല്‍ക്കുലേറ്ററും പിന്നെ എന്‍റെ തലയും എന്നുവേണ്ട പ്രപഞ്ചത്തിലെ സകലമാന ഭൂതപ്രേതാധികളും ഉണ്ട്.
ബസ്സില്‍ ആളു കുറവാണ്.സ്കൂള്‍ പിള്ളാര്‌ നാലഞ്ചെണ്ണമുണ്ട്. പറഞിട്ടെന്ത് കാര്യം എല്ലാതും വലിയ ഗമയിലാ. ക്ലാസില്‍ വച്ച് പുതുതായി കേട്ട കണക്കുകള്‍ കൂട്ടിയും കിഴിച്ചും അക്കൂട്ടരങ്ങനെ നില്‍കുന്നു. എനിക്കാണെങ്കില്‍ ഫിസിക്സ് പീരീഡ്‌ കട്ട്‌ ചെയ്ത് സിനിമക്ക്‌ പോയതു പാരയാകുമോ എന്ന പേടിയും.
ചില്ലറയുടെ കിലുക്കം അടുത്തടുത്ത്‌ വന്നത് ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ വിട്ടുപോയി. ആരോ തോണ്ടിയപ്പോഴാണ് ചിന്തകളുടെ അനന്തമായ പരപ്പില്‍ നിന്ന് തിരിച്ചു വന്നത്. തോണ്ടിയത് കണ്ടക്ടരാണ്‌. ഗതികേട് തന്നെ പൈസയെടുത്തു കയ്യില്‍ പിടിക്കാന്‍ മറന്നു പോയിരുന്നു. കണ്ടക്ടര്‍ എന്നെ തുറുപ്പിച്ചു നോക്കി .ഞാന്‍ വേഗം പാന്‍റിന്‍റെ കീശയില്‍ നിന്ന് രണ്ട് ഒറ്റ രൂപകളെടുത്ത് നീട്ടി.
"എവിടേക്കാ ...?"
ആദ്യമായിട്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു ഒരു കണ്ടക്ടര്‍, സ്കൂള്‍ വിട്ടു വരുമ്പോ എവിടെക്കാണെന്നു ചോദിക്കണത്. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു
"വൈക്കോച്ചിറ...,അ. അല്ല . കനാല്‍. ഹെര്‍ബെര്‍ട്ട് കനാല്‍ "പറഞ്ഞു ശീലമില്ലാഞ്ഞാവും, പണി പാളി.
ആരോ എന്നെ നോക്കി കൊഞ്ഞനം കാട്ടിയോ ? ഹേയ്... ഇല്ല . വെറുതെ തോന്നിയതാ.
"തന്‍റെ കണ്‍സെഷന്‍ കാര്‍ഡെടുക്കെടോ"
മൂപ്പീന്ന് എന്‍റെ തൊട്ടു മുന്നില്‍ നിന്ന ഗൌരവക്കാരനായ ഉണ്ടാക്കണ്ണന്നോട് ആജ്ഞാപിച്ചു. കേട്ടപാതി കേള്‍ക്കാത്തപ്പാതി അതിയാന്‍ ഒരു ചെറിയ ചുവപ്പ് ബുക്കെടുത്തു കാണിച്ചു. കണ്ടക്ടറേമാന്‍ അതിലെന്തോ കുതികുറിക്കുകയും ചെയ്തു . എന്ത് കുന്തമാണാവോ... ഞാന്‍ പുറത്തേക്കു നോക്കി നിന്നു.
"തന്നോടു ഞാനിനി പ്രത്യേകം പറയണോ ? കാര്‍ഡെടുക്ക് "
അതെന്നോടാണെന്നു മനസിലായത് ഒരു ഞെട്ടലോടെയാണ്.
കാര്‍ഡോ? എന്തു കാര്ഡ്? ങാ.. ഐഡന്‍റിറ്റി കാര്‍ഡാവും. ഞാന്‍ ബാഗില്‍ തിരഞ്ഞു .ഭാഗ്യം അതവിടെ കിടപ്പുണ്ട് . കണ്ടക്ടര്‍ക്കു വച്ച് നീട്ടി. മൂപ്പരതു വാങ്ങി തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കി.( മുഖത്തിന്‍റെ കോണിലെവിടെയോ നല്ല ഒരു ഇരയെ ഒത്ത ചെന്നായയുടെ ഭാവം മിന്നിമറയുന്നുണ്ടായിരുന്നോ ?)
"മോനേ.. ഇതല്ല..,കണ്സഷന് കാര്ഡ് അതെടുക്ക് "
അന്ന് ഞാന്‍ ജീവിതത്തിലാദ്യമായി കണ്സഷന് കാര്ഡ് എന്നൊരു സാധനം ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞു. ഇനി ഒരു വഴിയെ ഉള്ളു .ഞാന്‍ ബാഗ് തുറന്ന് തപ്പാന്‍ തുടങ്ങി.
ചപ്പുച്ചവറ് ചണ്ടി പണ്ടാരങ്ങല്‍ക്കിടയിലൊരു പാമ്പ് കേറി കൂടിയേക്കുമോ എന്നു പെടിച്ചൊരു വടി കൂടി കരുതേണ്ടുന്ന പരുവത്തിലുള്ള എന്‍റെ ബാഗിനകത്ത്‌ , ഞാന്‍ മുമ്പ് കേട്ടിട്ടില്ലാത്ത, ഇന്നാദ്യമായി കണ്ട ആ ചെറിയ ചുവന്ന പുസ്തകത്തിനായി തിരഞ്ഞു.
ഉപ്പാപ്പാന്‍റുപ്പാപ്പ തൊട്ടങ്ങോട്ടുള്ള കുടുംബത്തിലെ മണ്മറഞ്ഞ കാര്‍ന്നോന്മാര്‍ എന്‍റെ കണ്ണിനു മുന്നിലൂടെ ഒരു സ്ലൈഡ് ഷോ ആയി കടന്നു പോയി. ചോദ്യങ്ങള്‍ ഒരുപാടു ചോദ്യങ്ങള്‍ . എല്ലാം എന്നോടു തന്നെ. ആ കുത്തൊഴുക്കില്‍ ഞാനും ഒരു ചോദ്യചിഹ്നമായി. സത്യത്തില്‍ ഈ കണ്സഷന് കാര്‍ഡെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ എന്താണു സാധനം.? തിന്നാന്‍ പറ്റുമോ? തെറ്റയുള്ള വല്ല ജീവിയുമാണോ ? അതോ... യാത്രാനുകൂല്യമെന്ന പേരില്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ കാലങ്ങളായി പേറുന്ന ദുരിതങ്ങള്‍ കുത്തികുറിച്ച ഒരു വേദപുസ്തകമാണോ ....?
അങ്ങനെ ഒരു കുന്തം എന്‍റെ ബാഗില്‍ ഇല്ലെന്നുറപ്പായിരുന്നു . എന്നിട്ടും ഞാന്‍ പരതി. ഉറപ്പു വരുത്തി .ഇല്ല .അതെന്‍റടുത്തില്ല ... കണ്ണില്‍ ഇരുട്ടു കയറുന്നതു പോലെ തോന്നി .പതുക്കെ മുഖമുയര്‍ത്തി കണ്ടക്ടറെ നോക്കി. ആ മുഖത്ത് ഞാന്‍ ഒരു ചോദ്യം മാത്രമേ കണ്ടുള്ളൂ ... കണ്സഷന് കാര്ഡ് എവിടെ....???
അങ്ങനൊന്ന് എന്‍റെപക്കലില്ലെന്നു പകല്‍ പോലെ ഉറപ്പുണ്ടയിരുന്നിട്ടും ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
"എടുക്കാന്‍ മറന്നു ..!!"
പിന്നെ അവിടുന്നിങ്ങോട്ട് ഇറങ്ങും വരെ കരുണയും വിട്ടുവീഴ്ചയുമില്ലാത്ത വാക്സാമര്‍ത്ഥ്യം, നിയമത്തിന്‍റെ കോട്ടുമിട്ട് , കറുത്ത കൂരമ്പുകളായി എന്‍റെ ചെവിയിലും കണ്ണിലും ഹൃദയത്തിലും വന്നു തറച്ചു. അന്നാദ്യമായി ഞാന്‍ ബസ്സിനെ ശപിച്ചു , റോഡിനെ ശപിച്ചു, വിദ്യാഭ്യാസത്തെ ശപിച്ചു, മേക്കാളൊയെ ശപിച്ചു. ഒടുവില്‍ എന്നെ തന്നെയും.
മനസ് വെളിച്ചപ്പാടിനെ പോലെ ഉറഞ്ഞു തുള്ളുകയാണ്. പക്ഷെ വാളെടുക്കാന്‍ ശേഷിയില്ല. രണ്ടു രൂപ കൊടുക്കുന്നവനു സീറ്റിലിരിക്കാന്‍ അര്‍ഹത പോര. തിരക്കുള്ള ബസ്സുകളില്‍ ഒരിക്കലും തീരാത്ത കയറലും ഇറങ്ങലും മാത്രം. പിനില്‍ നിന്നു "കേറി നില്‍ക്കു" എന്നു പറയുന്ന ആള്‍ മുന്നില്‍ വന്നു നിന്നു ഇറങ്ങി നില്‍കാന്‍ പറയും. കണ്ടക്ടര്‍മാരുടെ വിചാരം തന്‍റെ ബസ്‌ മൂടില്ലാത്ത കുടമാണെന്നാണ്.
മറുതെന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാല്‍ വിദ്യാര്‍ഥിയാണെന്നതിനു തെളിവ് കാണിക്കണം. വലിയൊരു ബാഗും കടിച്ചാല്‍ പൊട്ടാത്ത പുസ്തകങ്ങളും ഉണ്ടായാല്‍ മാത്രം പോര. തെളിവും വേണം. ഐഡന്‍റിറ്റി വേണം. ഐഡന്‍റിറ്റി കാര്ഡ് വേണം. പിന്നെ എല്ലാം കഴിഞ്ഞാല്‍ പവിത്രമായ കണ്സഷന് കാര്‍ഡും!!!
